De dichter is een koe, is een van de bekendste versregels van de grote dichter Gerrit Achterberg (1905-1962). Feitelijk is het de titel van een van zijn gedichten. Hoeveel mensen zouden de tekst zelf van het betreffende gedicht gelezen hebben? Omdat ik een zwak heb voor koeien, schreef ik ook enkele gedichten over dit bijzondere wezen. Ziedaar twee redenen om het oorspronkelijke gedicht van Achterberg (uit zijn bundel Eiland der ziel, 1939) hier in zijn geheel weer te geven. Het bevat rake en geestige observaties en een slot dat ik ontroerend vind. In de laatste twee versregels lees ik de hunkering van een kind naar de warmte en veiligheid bij zijn moeder. De koe is inderdaad de dichter.
DE DICHTER IS EEN KOE
Gras… en voorbij het grazen
lig ik bij mijn vier poten
mijn ogen te verbazen,
omdat ik nu weer evengrote
monden vol eet zonder te lopen,
terwijl ik straks nog liep te eten,
ik ben het zeker weer vergeten
wat voor dier ik ben — de sloten
kaatsen mijn beeld wanneer ik drink,
dan kijk ik naar mijn kop, en denk:
hoe komt die koe ondersteboven?
Het hek waartegen ik mij schuur
wordt glad en oud en vettig op den duur.
Voor kikkers en voor kinderen ben ik schuw
en zij voor mij: mijn tong is te ruw,
alleen de boer melkt mij zo zalig,
dat ik niet eenmaal denk: wat is hij toch inhalig.
’s Nachts, in de mist, droom ik gans onbewust
dat ik een kalfje ben, dat bij de moeder rust.
GEDICHTEN & FOTO’S 