Naar mijn gevoel zijn de kruinen van treurwilgen dit jaar extreem dicht en lang. Dankzij de langdurige warmte van de afgelopen maanden, neem ik aan. Maar hun aanblik doet mij ook denken aan het intense verdriet van de nabestaanden van de vele coronaslachtoffers.
Een Afrikaanse vluchteling kwam in Nederland aan. Het was winter. De man keek om zich heen en kreeg medelijden met ons. Hij vroeg zich af welke vreselijke droogte alle bomen en struiken had doen sterven. Toen werd het lente en kreeg hij opnieuw tranen in zijn ogen. Nu van vreugde.
