Oost-Indische kers is een van mijn favoriete bloemen. De intens kleurige bloemen van de welig tierende plant zijn een lust voor het oog en bovendien tongstrelend. Wel met een bijsmaakje wat mij betreft.

Ik herinner mij het woord ‘Oost-Indisch’ in een heel andere context uit mijn jongensjaren. Als kind kon ik namelijk zo verdiept zijn in een boek, dat het niet tot mij doordrong als moeder mij vroeg een boodschap te doen. Bijgevolg kreeg ik dan wel eens het verwijt dat ik mij ‘Oost-Indisch doof’ hield. Een curieuze manier om te zeggen dat ik me van de domme hield.

Natuurlijk voelde ik mij dan onheus bejegend. Als ik las, was ik tijdelijk helemaal in andere sferen. Maar hoe leg je dat als kind uit aan een druk bezette ouder, die wel wat anders aan het hoofd heeft dan de meeslepende avonturen van Arendsoog en Witte Veder?

(De Nederlandse benaming van de plant is in dubbel opzicht misleidend. Net als bijvoorbeeld tuinkers, is Oost-Indische kers geen kers. En deze ‘kers’ is, anders dan de naam suggereert, oorspronkelijk afkomstig uit Latijns-Amerika.)