‘Liefde kan in Gods ogen alleen
tussen man en vrouw bestaan.’
Aldus het Vaticaan.
God denkt:
‘Heb ik dat goed verstaan?
Menen die liefdeloze prelaten
dat ik mijn scheppingswerk
niet goed heb gedaan?
Elke liefde tussen mensen
geschiedt in mijn naam!’
Goed rooms opgevoed,
Ging hij voor godgeleerde leren
En wist al gauw niet meer
Wat te geloven.
Sindsdien vertrouwt hij dus maar
Op de zegen van boven.
Er is een draad die je volgt. Hij loopt tussen
Dingen door die veranderen, maar verandert zelf niet.
Mensen vragen zich af wat je plannen zijn.
Je moet dan uitleg geven over de draad.
Maar die is voor anderen moeilijk te zien.
Zolang je hem vasthoudt, raak je de weg niet kwijt.
Er vinden tragedies plaats, mensen raken gewond
Of gaan dood; en je hebt het zwaar en wordt oud.
Niets kun je uitrichten tegen het verglijden van de tijd.
Je laat de draad nooit of te nimmer los.
Mijn vertaling van het gedicht ‘The Way It Is’ van William Stafford:
There’s a thread you follow. It goes among
things that change. But it doesn’t change.
People wonder about what you are pursuing.
You have to explain about the thread.
But it is hard for others to see.
While you hold it you can’t get lost.
Tragedies happen; people get hurt
or die; and you suffer and get old.
Nothing you do can stop time’s unfolding.
You don’t ever let go of the thread.
De dichter van dit levensbeschouwelijke gedicht, William Stafford, leefde van 1914 tot 1993 in de Verenigde Staten. Hij was pacifist en verrichtte als erkende gewetensbezwaarde 4 jaren lang vervangende dienst (1942 – 1946). Hij publiceerde zijn eerste dichtbundel toen hij 46 jaar was. Gedurende 50 jaar schreef hij dagelijks een gedicht. Van zijn 22.000 gedichten verschenen er 3.000 in druk. In 1970 werd hij Dichter des Vaderlands. Zijn vaak over alledaagse zaken handelende poëzie geldt als toegankelijk, maar dat geldt volgens mij alleen op het eerste gezicht.
