Er ligt een scooter in het gras.
Hij ligt er al enkele dagen.
Opgedregd uit de vaart.
Hoe kwam hij daarin terecht?
Wie was de eigenaar?
Wordt hij gemist?
Is hij gestolen?
Waarom dan toch gedumpt?
Vragen.
Geen antwoorden.
De scooter ligt daar maar.
En zwijgt.
Als een dode drenkeling.
Vroeg of laat wordt hij opgehaald.
En gerecycled.
(Mag je hopen.)
Dichters gaan vaak eerder dood
Dan andere stervelingen;
En die nog overleven
Denken enkel aan de dood.
Wie eens een vrolijk vers dicht
Wordt bij zijn leven reeds
Lang en breed afgeschreven.
Slechts diegene geldt als groot
Die, voordat Magere Hein
Hem van pen en licht berooft,
Op het slagveld van papier
Veelvuldig wist te sneven.
Sint Sebastiaan (fragment), Ángel Zárraga (1912)
De haarloze oksel
Van Sint Sebastiaan
Kijkt mij vragend aan,
Alsof hij zeggen wil:
‘Waarom maakten ze mij
Icoon van jeugd en schoonheid,
Al die kunstenaars
Door de eeuwen heen?
In plaats van bewondering
Verdien ik mededogen:
Ik moest sterven,
Nog voor ik was verwelkt.’
Vormgeving: Dorothé Kuijten (2014)
