Vijf meisjes waren er bij ons thuis,
Alle vijf met mooie lange haren,
Die moeder elke ochtend geduldig borstelde
En in kunstige vlechten samenbond.
Tot het moment dat mijn zusjes de leeftijd bereikten
Waarop hun vlechten werden afgeknipt
En zij, gekortwiekt als engelen zonder vleugels,
Het paradijs van hun kindertijd moesten verlaten..
Ik weet niet wie de heetste tranen schreide:
Moeder of dochter?
Voor M. die vandaag 66 wordt
De klassieke filosofen beweerden dat vriendschap nooit blijvend kan zijn.
We wandelen met een paar oude vrienden over zacht glooiende berghellingen,
En discussiëren over de vraag hoe ze ontstaan zijn. De wind doet onze jassen opbollen.
Er gaat een uur voorbij, dan zien we dat we met geheven wandelstokken staan te zwaaien.
We zijn buiten adem. We moeten ruzie gemaakt hebben!
Sommige profetieën die je ooit gehoord hebt, komen uit.
Snel laten we het onderwerp rusten en openen onze picknickmanden
En schenken de wijn in. Wat zou het treurig zijn om in je eentje te drinken!
Iemand draagt een gedicht voor over hoe verdrietig het is van elkaar gescheiden te zijn.
Kennelijk hadden die illustere wijzen het niet altijd bij het rechte eind.
Tao Chung Yu, 18e (?) eeuw
(Vertaald uit het Engels)
Eenmaal uitgebloeid
zijn de tulpen op hun mooist.
Zo ook bij mensen?
Lentebeelden
Lenteweelde
Blijf het zien
Al is het door
Je tranen heen
Misschien
Hoor de vogeltjes!
Zo druk met twitteren
In het lentebos.
Ik ben tien.
Mijn moeder zit in een zwarte
schommelstoel in de salon
en vertelt verhalen over een plattelandsschool
omgeven door rijstvelden
en zonder wegen.
Ik sta in het licht van een petroleumlamp
achter haar,
en verdien mijn zakgeld.
Een cent
voor elke witte haar die ik eruit trek.
Eigen vertaling van het gedicht ‘Allowance’ van de Amerikaanse dichter James Masao Mitsui.
Kijk hier voor het origineel: https://www.poetryfoundation.org/poems/141925/allowance
De heggenmus eet
de kruimels van ons ontbijt.
Kleine Lazarus.
