Vandaag wil ik hier weer eens een dichtbundel bespreken en aanbevelen
van een debuterende dichter die bijzondere aandacht verdient. Spijkers uit de tijd verscheen in september 2020 bij uitgeverij De Wilg in Assen. De dichter is Hans van der Vlugt. 

In het voorwoord noemt hij zichzelf ‘eigenlijk nog een jonge dichter’. Tot zijn pensionering twee jaar geleden was hij werkzaam als loodgieter. Met het gieten van taal in diverse versvormen begon hij zo’n vijftien jaar geleden. Aanvankelijk overwegend rijmend, koos hij gaandeweg voor het vrije vers, zonder hoofdletters en interpunctie. Het resultaat van zijn dichtkunst presenteert hij in deze debuutbundel, uitgevoerd met een zware stevige kaft en gedrukt in een schreefloze, grote letter.

Met de publicatie van zijn poëtische eersteling markeert Hans van der Vlugt ook een ander belangrijk moment in zijn levensloop, namelijk het succesvol herstel, na twee lange en moeizame jaren, van de slokdarmkanker waaraan hij kort voor zijn pensioen werd geopereerd. Het gaat weer goed, zegt hij in zijn nawoord, ‘Mijn gewicht en energie nemen toe en ik heb weer volop toekomstdromen’.

Een bijzondere achtergrond, die extra benieuwd maakte naar de inhoud van deze bundel. Welnu, ik heb met veel plezier en hier en daar ook met ontroering rondgedwaald in deze verzameling van honderd kortere en langere gedichten. Ze zijn allemaal vanuit de persoonlijke herinnering en beleving van de dichter geschreven. Ultrakorte verzen las ik, waarin geestig met woorden wordt gespeeld, zoals dit…

Alleen

hij kan niet slapen
zij is vertrokken
en snurkt

…maar ook langere gedichten van filosofisch-mijmerende aard; over de aanblik van een eenzame eik, kampeergenoegens, ervaringen met kleinkinderen, intieme momenten met de levenspartner, ouder worden, de zin en de kunst van het leven, omgang met huisdieren, de beleving van ziekte en herstel. Ik las ook een trotse ode aan het loodgietersvak en over mooie herinneringen aan Utrecht. Gedichten dragen soms treffende titels als Gemorst verlangen, In niets zit iets, Alles is een beetje en eindigen meestal met een verrassende clou.

Graag besluit ik mijn recensie met een subliem verwoorde jeugdherinnering, die doet denken aan het werk van die wijze dichter uit het oosten, Willem Wilmink:

Ons trapveldje

met niet te veel gras
de doelpaal dat was onze jas

bij ons werd het spel niet stil gelegd
we waren allen scheids zo gezegd
hadden soms een vliegende kiep
iemand die heel hard liep

de opstelling dat wisten we pas
als iedereen er was

De bundel Spijkers uit de tijd (64 blz, oplaag 150) is te bestellen bij de dichter zelf via e-mail: HansvanderVlugtgedichten@gmail.com voor de prijs van €14,50, plus €5,10 verzendkosten.

“We zijn allemaal getuigen. Een dichter is getuige van zijn tijd.”
“Het papier is mijn geheugen. Ik babbel niet veel, ik schrijf liever alles op.”
“Als ik in het Turks dicht, ben ik Turk. Als ik in het Nederlands dicht, ben ik Nederlander.”

Drie karakteristieke uitspraken van dichter Ali Şerik. Ik noteerde ze tijdens het interview dat presentator Jaap Lemereis met hem had op de drukbezochte presentatie van Ali’s nieuwste en derde dichtbundel De stem die baart op 16 december 2018 in de Amersfoortse Bibliotheek Het Eemhuis. Ik heb op mijn poëzieblog al diverse malen aandacht geschonken aan het dichtwerk van Şerik. (Tik zijn naam in het zoekvenster en je vindt de berichten in kwestie.)

Ik beschouw Ali Şerik als een dichter pur sang, zoals je die maar zelden tegenkomt. Ook de nieuwe bundel is weer een rijk gevuld boekwerk van 95 bladzijden, uitgebracht door de Utrechtse uitgeverij Lipari. (Jammer van de kleine imperfecties hier en daar in de verder zo verzorgde tekst.) Vooral in het eerste deel met de cynisch klinkende titel ALLES IS ZO MOOI staan gedichten met heftige beelden, die van de lezer een stevige maag vergen. Maar hierna volgt een overvloed aan tedere en liefdevolle poëzie in deze bundel. Alle, meestal lange, gedichten van Ali worden gekenmerkt door de verrassende, bloemrijke en soms bizarre beeldentaal die deze dichter zo eigen is. In de meeste gedichten laat hij zich kennen als een maatschappelijk betrokken en bevlogen dichter en als een niets verbloemende en alerte ‘getuige van onze tijd’.

Ter illustratie, citeer ik twee mooie korte gedichten uit De stem die baart: een soort ode aan Nederland en een liefdesvers.

EEN WANDELING WACHT

Niet alleen de bomen lijken op dit land,
de bloemen doen dat ook, het gras lijkt op dit land
de dakpannen niet te vergeten.

Vooral het gesprek over kinderen lijkt op dit land
hoe vrouwen gehaast fietsen, mannen mopperen
over politiek. Wat in het bijzonder op dit land lijkt
zijn de warme woonkamers. Door het raam
naar buiten kijken, thuis of in de trein.
Almaar op zoek naar iets nieuws.

Wat eveneens op dit mooie land lijkt
zijn oude mensen die graag door willen gaan,
het moeilijk vinden om te stoppen.
Bang zijn voor een vreemde, ook al komt die
van de andere kant van het land.

Ook de grachten en het water dat golft
in de wind. Maar het meest lijkt dit land op
de duinen waar een wandeling wacht
op een wandelaar.

WATERLELIE

Vanmorgen liep ik langs het water,
het was stil, in de verte gezang van vogels.
Op het water weerkaatsten lichte wolken.
Nadat ik wat treurwilgen had gepasseerd door het gras,
zag ik tientallen waterlelies nog in hun knoppen.
Slechts één had haar witte bloem geopend,
ik moest zo aan jou denken.

Wil je meer weten wat deze bijzondere dichter bezielt en hoe je aan zijn nieuwste bundel kunt komen? Lees dan hier het verhelderende interview dat redacteur Peter le Nobel van Nationale Boekenblog.nl met hem had.