Daar lig je dan, in roestig roze,
Total loss uit de vaart opgedregd.

Wie doet zoiets een damesrijwiel
Met zulke lieve bloempjes aan?

Of baalde je van je bestaan als blitse fiets
En ben je zelf het water ingereden?

 

 

 

De haarloze oksel
Van Sint Sebastiaan
Kijkt mij vragend aan,
Alsof hij zeggen wil:

‘Waarom maakten ze mij
Icoon van jeugd en schoonheid,
Al die kunstenaars
Door de eeuwen heen?

In plaats van bewondering
Verdien ik mededogen:
Ik moest sterven,
Nog voor ik was verwelkt.’