Ik val op jou
en jij op mij.
Zo te vallen
maakt ons blij.

Liever heb ik
dat jij op me valt
dan bom of boom
of brok basalt.

Alleen in een gedicht
valt vallen licht.
Het leven zelf ligt graag
zwaar op de maag.

Hij was blond, die eerste liefde,
blond als mijn idool Lodeizen.
Maar dichten deed hij niet.

Op school was hij een sportheld.
Ik niet. Wel wist ik als enige
hoe zacht zijn lippen waren.

Ik herinner mij nog
de pakjes chocomel
die hij met mij deelde.

Maar ook hoe een hogere macht
onze prille idylle verbrak
met een contactverbod.

Al is hij mij wellicht allang
vergeten, ik zeg hem toch
alsnog: ik dank je wel.