Begon het te onweren
op een van die benauwde julidagen,

kropen we als kinderen onder de tafel
met de veilig overhangende tafelsprei,

terwijl moeder met palmtak en wijwater
het hele huis rondging om alle kamers te zegenen.

We telden de tijd tussen bliksemflits en donderslag
om de afstand tot het gevaar te meten.

Was het onweer eenmaal voorbij, voelde het
alsof de hemel zich weer verzoend had met de aarde.

De lucht was gezuiverd, de angst verdwenen.
Wij ademden vrij.