“Een kind nog maar”, zei Leo Vroman vanmorgen op radio 4 in een gesprekje met Margriet Vromans, toen hij de leeftijd (68) vernam van zijn op 5 juli 2012 overleden confrère Gerrit Komrij. Hij had hem “een beetje” gekend en vond hem “leuk en interessant”.

Vroman is zelf 97 jaar oud en nog onverminderd geestelijk actief en productief. Hij heeft een eigen weblog (Leo’s Blog), waarop hij vrijwel dagelijks in dichtvorm zijn beleving van het ouder worden met ons deelt; openhartig, speels, dicht-op-de- huid en fijnzinnig als in heel zijn poëzie. Op de website, waarvan het blog een onderdeel is, wordt verder het hele, veel minder bekende, oeuvre van Leo Vroman als tekenaar voor het publiek ontsloten.

Het overlijden van Komrij raakt mij meer dan ik verwacht had, hoewel ik hem nooit persoonlijk ontmoet heb. Wel heb ik hem een aantal keren live zien en horen optreden. Ook was ik blij verrast een gedicht van mij opgenomen te zien in zijn eerste en helaas enige poëziekalender voor het jaar 2012.

Ik zal niet de enige zijn in dichtersland voor wie Komrij een soort vaderfiguur (of Über-Ich?) was, al was hij in mijn geval maar 6 jaar ouder. Remco Campert, die deze week 80 jaar wordt, noemde hem in zijn Volkskrantgedicht heel treffend een “liefdevolle strenge meester” van de poëzie. Hij heeft inderdaad jarenlang de norm gesteld en laat ons nu verweesd achter.

Er is één troost: een echte dichter sterft nooit. En Gerrit Komrij was een echte.