Vrolijk fladderende koolwitjes vergezellen mij
op mijn dwaaltocht door de wijk.
Ik voel mij vereerd.
Als ik in reïncarnatie zou geloven
zouden het overleden familieleden
en vrienden kunnen zijn,
die mij daags na mijn verjaardag
komen feliciteren met mijn vijftiende lustrum.
Of ze zien mij aan voor een bloeiende vlinderstruik,
wat ook lang niet gek zou zijn
voor een kalende dwalende oude god.
Bladerend in een vertaling van het bekende satirische geschrift Lof der Zotheid van Desiderius Erasmus uit 1510, stuitte ik op dit versje:
hoe ouder hoe zotter de Brabander
hoe ouder hoe botter de Hollander
Nu treft het dat ik de zoon ben van een Brabantse moeder (geboren in Nuenen) en een Hollandse vader (geboren in Spaarndam)…
Als het rijmpje klopt, zou mijn karakter als ouder geworden persoon dus een half om half kunnen zijn van zotheid en botheid. Ik kan dat zelf moeilijk beoordelen.
Wel typeer ik mijzelf graag als opgewekt melancholicus. Dat klinkt in ieder geval aardiger dan botte zot of zotte botterik.
(De foto’s zijn op 28 mei gemaakt in het natuurgebied Nieuw Wulven Houten.)
Geloof me: pensionado ben je zo!
Je meent wellicht, ik heb alle tijd,
maar voor je het weet, ben je die kwijt.
Vraag je je dan af, hoe bezig te blijven
om mentaal en fysiek niet te verstijven,
let dan niet op wat anderen zeggen.
Bepaal, ontslagen van werk en plicht,
zélf waar je je op toe wilt leggen.
Schrijf desnoods je eerste gedicht!
Leo Mesman gedichten & foto’s 