Begon het te onweren
op een van die benauwde julidagen,
kropen we als kinderen onder de tafel
met de veilig overhangende tafelsprei,
terwijl moeder met palmtak en wijwater
het hele huis rondging om alle kamers te zegenen.
We telden de tijd tussen bliksemflits en donderslag
om de afstand tot het gevaar te meten.
Was het onweer eenmaal voorbij, voelde het
alsof de hemel zich weer verzoend had met de aarde.
De lucht was gezuiverd, de angst verdwenen.
Wij ademden vrij.
J’ai regardé la mer avec ma mère.
Nous deux étions assis, silencieux.
Ma mère et moi. Et la mer.
La mer était calme comme un lion apprivoisé.
Au-dessus de nous, flottait un seul goéland.
Nous avons échangé nos vies mutuellement,
Ma mère et moi. Et la mer.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik keek met moeder naar de zee.
We zaten zwijgend met ons twee:
Mijn moeder en ik. En de zee.
De zee leek een getemde leeuw.
Boven ons dreef een enkele meeuw.
We deelden elkaar ons leven mee:
Mijn moeder en ik. En de zee.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
My mother and I were watching the sea.
We were sitting together, silently.
My mother and I. And the sea.
The sea looked calm like a lion that slept.
A seagull was floating above our heads.
We were conveying our lives, mutually.
My mother and I. And the sea.
De eenvoud wint het.
Boodschap die moeder meegaf.
Andere tijden.
Leo Mesman gedichten & foto’s 