Moeder vroeg niet of hij wel gelukkig was,
Maar of hij misschien liever niet had geleefd?
Een vraag die haar oudste zoon overviel
En nogal in verwarring bracht.

Later ging hij beter begrijpen
Wat haar tot deze vraag bewogen had:
Hij was anders dan de anderen;
Zij vreesde voor zijn kansen op geluk.

Moeders bekommernis bleek onnodig.
Het leven was hem welgezind.
Die vraag van toen zou hij vergeven,
Vergeten niet.

Vijf meisjes waren er bij ons thuis,
Alle vijf met mooie lange haren,
Die moeder elke ochtend geduldig borstelde
En in kunstige vlechten samenbond.

Totdat het moment aanbrak dat mijn zusjes de leeftijd bereikten
Waarop hun vlechten werden afgeknipt
En zij, gekortwiekt als engelen zonder vleugels,
Het paradijs van hun kindertijd moesten verlaten..

Ik weet niet wie dan de heetste tranen schreide:
De moeder of de dochter?