Weggevaagd zijn ze
de bakstenen woonflats aan de Talmalaan.
De aanblik van de vlakte met vers geëgaliseerd zand
roert mij diep.
Niet het verlies van de gebouwen zelf schokt mij.
Ze waren zonder twijfel rijp voor de sloop.
Maar het feit dat met hun verdwijnen voorgoed
de herinnering is uitgewist aan al die mensenlevens
waarvan zij het sleets geworden decor vormden
De herinnering aan het honderdvoudig geboren worden en sterven
in de krappe kamers van deze goedkope huurflats.
Aan liefdes binnen te gehorige muren bedreven
in stilte of met luide kreten.
Aan huiselijke twisten, met harde hand of zoete mond beslecht.
Een melancholisch gevoel komt over mij, zoals die eerste keer
dat ik de plek passeerde waar net mijn ouderlijk huis gesloopt was
om plaats te maken voor een winkelparadijs.
Maar hier is de leegte verveelvoudigd.
Het is werkelijk een gapende leegte.
Tot ik besef dat voor wie niet beter weet
die leegte niet bestaat.
Het verschil tussen een zichtbare en een onzichtbare leegte
is de herinnering. Of liever: iemand die zich herinnert.
Zelfs het verdwijnen van de mensheid zal zo bezien
geen spoor van leegte achterlaten.
(Eerder gepubliceerd in de dichtbundel 45 gedichten, Utrecht onder vier ogen. Uitgeverij De Hooiwaagen – Stichting Dirkje Kuik 2013)
GEDICHTEN & FOTO’S 