We kunnen vliegen naar de maan,
Maar vrede stichten met elkaar:
Daar beginnen we niet aan.
Dat is eigenlijk toch raar?
Liever stellen we onze hoop,
Zonder oog voor het risico,
Op een nieuwe wapenwedloop.
Dat is raar en helaas ook waar.
Hoe lang nog moeten we wachten
Op die winnende ‘zachte krachten’?
Wij schuilen voor de zon.
Zij schuilen voor raketten.
Wij vieren samen het leven.
Zij vechten om te overleven.
Hier een zomer met festivals.
Daar een zomer met dodelijk vuurwerk.
Wij zijn mensen als zij.
Zij zijn mensen als wij.
We willen allemaal
In vrede leven.
Hier en daar.
Wij en zij.
Nooit meer oorlog, was de kreet.
Weg met alle oorlogsleed!
Vrede bleek een vrome wens,
Omdat de mens zo snel vergeet.
Leo Mesman gedichten & foto’s 