Hoe zoet is ‘t tusschen broederen twee
te wandelen, te wandelen,
bemint men van de twee den een
den een gelijk den anderen;
bemint men ze alle twee en zij,
beminnen ze malkanderen
gebroederlijk: ‘t is zoet erbij
te wandelen, te wandelen.

Een aanminnig ‘kleengedichtje’ van Guido Gezelle, uit een in 1860 verschenen verzamelbundel van deze nog altijd hoog gewaardeerde Vlaamse priester-dichter.
Gewandeld wordt er ook in onze tijd, meer dan ooit denk ik, al dan niet gebroederlijk, gezusterlijk, of genderneutraal😉.

Gezelle had een zwak voor sommige leerlingen op het kleinseminarie in Roeselare waaraan hij als docent was verbonden. Dit leverde niet alleen enkele onsterfelijke gedichten van zijn hand op, waarin hij de betreffende pupillen zijn (overigens platonische) liefde verklaarde, zoals het bekende gedicht Dien avond en die Rooze (https://nl.wikipedia.org/wiki/Dien_Avond_en_die_Rooze).
Het leidde echter mede ook tot zijn ontslag en overplaatsing door de hem niet welgezinde bisschop naar het Engels College in zijn geboorteplaats Brugge. Zijn laatste jaren sleet hij in een Engelstalig nonnenklooster in Brugge. Op het College en als rector van de aan zijn pastorale zorg toevertrouwde religieuzen, kon Gezelle een andere liefde van hem botvieren, namelijk voor de Engelse taal.