Op een dag schreef ik niet meer en liet ik een vrouw achter,
vastgebonden op een spoorbaan.
En wat gebeurde er toen?
De trein kon niet verder; hij stopte met een
voet in de lucht, net als het paard van Napoleon op die brug
toen het besefte dat er een plank ontbrak.
Wat gebeurde er verder?
Toen ze de pen weer vulden, jaren later pas,
reed de trein achteruit, en een oude vrouw
klom erin: ze had al die tijd gewacht
of ze gered zou worden, of gedood. Ze voelde zich bedrogen
om die vreemde wending.
Waar is zij nu?
Op deze bladzijde, verborgen in de inkt die je ziet.

(Eigen vertaling van het gedicht A writer’s fountain pen talking,
van de Amerikaanse dichter William Stafford.)