Ik mag graag door oude dichtbundels bladeren, op zoek naar pareltjes van dichtkunst die, als je er het stof van de tijd afblaast, weer even hun oude glans herkrijgen.
Zo vond ik in het bundeltje Late Rozen (1920) van de vrouwelijke Tachtiger Hélène Swarth (1859-1941), die bergen smartelijke gedichten produceerde, bijvoorbeeld dit sonnet met een verrassende, horror-achtige ontknoping.
HAZELROE
Ik brak een tak mij van den hazelaar.
– “Nu wijs me een bron, o wondre wichelroe!
Mijn handen branden en mijn hart is moe,
Het droeg mijn wanhoop al zoo menig jaar.
Ik zocht zoo lang, maar gij weet waar en hoe
Mij laaf ten leste water koel en klaar,
Van ’t stof der wegen reinwasch kleed en haar
En streel mij zacht de slaaplooze oogen toe”.
Doch toen de roe de wel vond voor mijn dorst,
Terwijl ik knielde en eer ik drinken dorst,
Verrees een brongod uit de donkre bron.
Hij slaat geweldig de armen rond mijn hals
En dooft mijn kreet met lippen koud en valsch
En sleurt mij mee, waar ‘k nooit meer zie de zon.
En dan vind je in de bundel toch nog een vers waarin een sprankje hoop oplicht.
HEIMWEE
Alle treinen, door het donker buiten,
Glijden, glijden naar de lichte zee.
Tergend, tartend, hoor ik ze alle fluiten:
– “Kom toch! kom toch! Kom je nog niet mee?”
Alle treinen ijlen door het duister
Van mijn droefheid naar het ruime licht.
‘k Voel en ruik al, waar ik lig en luister,
Zeewind waaien om mijn aangezicht.
Kan geen boschwind meer mijn hart bedaren,
‘k Zal het domplen in de koele zee.
‘k Strek mijn armen naar de blanke baren.
Neem, o trein! mij weer naar ’t leven mee!
GEDICHTEN & FOTO’S 