Tusschen petunia-perken,
Onder de donkere boomen,
Moe van mijn streven en werken,
Dool ik alleen met mijn droomen.
Zacht, in ’t fluweelige maanlicht,
Geuren de sluimrende rozen.
’t Lommer, dat zwart in de laan ligt,
Trilt van een koeltje, bij poozen.
Anjer, wat vlamt ge zoo helrood?
Lelie, wat bloeit ge zoo reinblank?
Of daar een nixe uit de wel vlood,
Ruizelt de bron, bij dien wijnrank.
‘k Hoor in het loover geklapwiek.
Stoor ik een vogel? – dan zwijgen!
Ruischende wind – en nu, snapziek,
Fluisteren takken en twijgen.
Drijvende wolken en weerlicht….
Droppelen, zoeler dan tranen…..
Heerlijk, bij bliksem, dat meerzicht,
Tusschen de statige lanen!
Kletter nu wild op de wegen,
Regen, en is ’t u veroorloofd,
Droppel der hemelen zegen
Koel op mijn kloppende voorhoofd!
Dit gedicht van Helène Swarth, uit haar bundel Verzen (1893), is meer dan een fraai staaltje damespoëzie uit lang vervlogen tijden. Ik vind het vooral een superieur staaltje dichtkunst, dat nog steeds respect afdwingt. Het is een charmant vakantiegedicht, vermoedelijk geschreven tijdens of na het verblijf in een luxe vakantiehotel (aan het Lago Maggiore, gok ik). Maar de hele inhoud danst op een perfect metrum van alexandrijnen, zo vertrouwd uit de Ilias en Odyssee van Homerus. Lees de tekst maar eens hardop en voel hoe het vers swingt als een moderne song. Om, na alle euforische natuurimpressies, met die ene slotregel te eindigen waarin de dichteres ons ineens intiem nabij komt: ‘Koel op mijn kloppende voorhoofd!’
GEDICHTEN & FOTO’S 