Het is een mooie dag.
De zon besprenkelt ons met een milde warmte.

De lichamen van onze voorouders liggen keurig opgegraven
naast elkaar, als mummies in een museum.

De laatste offers zijn gebracht.
Spoedig zal de frontale botsing plaatsgrijpen

tussen de Melkweg en het Andromeda-sterrenstelsel
die 4 miljard jaar geleden (2012) al is voorspeld.

Wij wachten op de tijd- en ruimtecapsule
die ons naar aarde 2.0 zal verplaatsen.

Ons nieuwe tehuis zal een exacte kopie
van moeder aarde zijn, is ons beloofd.

Toch valt het afscheid zwaar.
Er gaat niets boven het origineel.

Bovenstaand gedicht leek me wel passend voor deze dag, waarop de aarde zou vergaan. Het werd geselecteerd* voor de Top 1000 van de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd 2012 en is gepubliceerd in  het jaarboek Ganymedes 14, uitgegeven door de  Stichting Fantastische Vertellingen Amsterdam, 2014

*Het oordeel van de Turing-jury: “Fris gedicht. Strak geschreven en genoeg geschrapt. Origineel. Goede pointe.”