Soms ben ik jaloers op bomen: ze zijn zo standvastig, nemen met de jaren toe in schoonheid en bereiken vaak een hogere leeftijd dan wij mensen. Maar niet altijd. Deze zomer miste ik, op weg naar het station, ineens de treurlinde op zijn vertrouwde plek tussen de busbaan en het stadskantoor. Van zijn machtige gestalte restte niet meer dan een blank afgezaagde stomp. Misschien was hij ernstig ziek en moest hij weg omwille van de verkeersveiligheid. Het kan ook zijn dat de werknemers van het belendende kantoor het gebrek aan daglicht in de zomer beu waren en de boom hebben aangeklaagd. De linde stond er al lang voordat van een stadskantoor of busbaan sprake was, hij hoorde bij de tuin van het uit het stadscentrum verhuisde Academisch Ziekenhuis. Maar ja: de Arbowet geldt alleen voor mensen. Wie weet krijgen -na de arbeiders, de vrouwen, de bejaarden en de dieren- ook de bomen ooit nog hun politieke spreekbuis in de Tweede Kamer. Wie mijn rouwbeklag om een verdwenen boom sentimenteel vindt, wat ik mij best kan voorstellen, wijs ik ter verontschuldiging op het versje van een andere bomenminnaar uit vroeger tijden, Guido Gezelle:
dan ‘t kruise der poëten.“
GEDICHTEN & FOTO’S 
Nou, ik kan dat heel goed begrijpen, bomen hebben een heel speciale plek, ook in mijn hart. Het doet me bijna lichamelijk pijn als je een boom ziet worden omgehakt, of als ie ineens weg is. Ik woon ergens waar eikebomen van 300jr en ouder staan, daar ben ik het liefst.
LikeLike