Rood fietsje

Je staat zo achteloos geparkeerd
tegen het wachtlokaal op het perron
van Utrecht ’s Centraal Station
met je geblutst en gebladderd frame
maar verder zo goed als compleet.

Alleen de koplamp ontbreekt en
de bel aan het stuur mist zijn dop.

Nu ik het zie: waar is je achterlicht?

Met jouw bescheiden postuur heb je
vast toebehoord aan een meisje van
dertien jaar met lang, blond haar
en een onwijs gaaf rugzakje
met een koalabeertje erop.

Je bent nu getransformeerd
in het ideale vervoermiddel
van de grote stad, overal te
stallen zonder op te vallen.

Behalve voor de vermoedelijke
drugsklant die je nam en achterliet
om zijn trein naar Amsterdam te halen.

Ik vraag mij af waar
het meisje nu kan zijn.

Misschien is zij al lang
een dame in een Saab
nog steeds blond gelokt
maar met een verbeten mond
en felrood gelakte nagels.

Misschien is zij verslaafd
en droomt ze nog wel eens
van haar fietsje.

Misschien mist ze je
wel helemaal niet.

Morgen zal ik toch eens kijken
of je er nog staat.

Fietsje lief!