Als in het voorjaar de natuur rondom ons herleeft, ervaren we zelf ook iets van een wedergeboorte. De grote Russische dichteres Anna Achmátova (1889-1966) heeft in enkele subtiele regels beschreven hoe dit proces eigenlijk al kort vóór de lente zijn aanvang neemt.
Vlak voor de lente zijn er van die dagen:
Onder het dichte sneeuwdek rust de wei,
De bomen ritselen vol welbehagen,
Het zoele windje dartelt licht en vrij.
’t Verbaasde lichaam voelt zich als herboren,
En je herkent je eigen huis niet meer,
Het lied dat je zojuist niet kon bekoren,
Zing je opeens weer vurig als weleer.
Achmatova schreef dit heerlijke gedicht in 1915, één jaar nadat ze zo mooi en waardig geportretteerd was door de schilder Nathan Altman. (Zie boven.) Ze was toen dus 25 of 26 jaar oud. Toch lijkt het gedicht door een ouder iemand geschreven. Is het de verdoving van de lange Russische winter die het verlangen naar het voorjaar extra scherpte geeft? Veel Russen zullen zeggen dat ze de verschrikkingen voorvoelde die, gedurende een groot deel van de 20e eeuw, haar leven en dat van miljoenen anderen in de communistische ‘heilstaat’ tot een drama zouden maken.
Ik heb het bovenstaande gedicht ontleend aan de Bloemlezing van de Russische poëzie, een unieke verzameling uit het werk van 50 Russische dichters, samengesteld en vertaald door Marja Wiebes en Margriet Berg (Plantage, Leiden 1997).
GEDICHTEN & FOTO’S 