In de trein

Je zit in de trein en ziet weilanden, bomen, boerderijen aan je voorbijflitsen, voor zover geluidschermen langs het spoor het zicht niet belemmeren. En je weet: dit moment komt nooit meer terug. Zoals je ook beseft, dat je maar een fractie waarneemt van alles wat om je heen bestaat en gebeurt. De mens is het enige zoogdier dat niet samenvalt met het hier en nu en zich van het verglijden van de tijd en de eindeloze ruimte om zich heen bewust is.

Maar is er één mens die begrijpt waarom we (er) zijn? Velen geloven of hopen het te weten op grond van een of andere openbaring, dus van horen zeggen. Anderen beroepen zich voor hun inzicht op directe mystieke ervaringen, al dan niet geknield op een bed violen. Ervaringen die per definitie het menselijk verstand te boven gaan en onnavolgbaar zijn voor wie ze niet deelachtig wordt; als de betrokkene het nieuws van zijn uitverkiezing al niet in de zoom van zijn mantel verstopt, of er het zwijgen toe doet, omdat “men er niet over spreken kan”.

Je kunt als eenvoudige sterveling ook proberen te aanvaarden dat je het leven niet begrijpt en je er desondanks met hart en ziel aan overgeven. Je eigen leven kan zinvol zijn, zelfs als hét leven geen zin zou hebben. Wat we, zoals gezegd, niet weten. 

IN DE TREIN

berijpte bomen
berijpte velden

roerloze schapen
in de kou

een rode zon
die stijgt en stijgt

het ochtendblad
blijft in de tas

ik wou dat het
immer winter

immer Winter-
reise was