Van een roman of interview blijft soms maar één zin in je geheugen hangen, maar dan ook levenslang. Zo herinner ik mij een passage uit een interview, lang geleden opgetekend door de legendarische Vrij Nederland-journaliste Bibeb, waarin de tekenaar Peter Vos lyrisch uitweidde over de schoonheid van de bewegingen van mussen. Dit in tegenstelling tot het in zijn ogen plompe mechanische geschutter dat bij duiven voor lopen moet doorgaan.
Mussen spelen een belangrijke rol in de literatuur. Denk aan het beroemde gedicht De Mus van Jan Hanlo (te vinden in zijn Verzamelde Gedichten, een Van Oorschot-uitgave die bij elke Nederlandstalige poëzieliefhebber in de boekenkast dient te staan), of aan het werk van Guido Gezelle. De slotregel van diens gedicht Winterstilte vormt de titel van dit stukje. Mussen figureren ook in de titel van een van Joke van Leeuwens dichtbundel, Wuif de mussen uit.
En dan zijn er dus de talloze tekeningen van mussen en andere vogels van Peter Vos. (We prijzen ons gelukkig met het bezit van zijn prachtig etsje van een ‘Seraf’ uit 1969, een kruising van een giraf en een engel, ook erg boeiende schepselen.) Ooit zag ik in de miljoenenstad Moskou een erg geanimeerde mus bezig in de buurt van het Kremlin. Het gedicht dat ik hierover schreef verscheen op 3 september 2000 in de Meanderkrant op Zondag, toen poëzie op internet nog een zeldzame en sobere aangelegenheid was.
MUS
Wat doet een mus in Moskou
op het grote Rode Plein?
Om dat te weten, hoef je
geen Russofiel te zijn:
hij tjilpt er, net als elders,
zijn Mussische refrein!
PS:
Voor een weergave op schrift
moet je bij Hanlo zijn.
GEDICHTEN & FOTO’S 