Tijdens een culinaire wandeltocht in Umbrië maakte ik kennis met de weduwe van Jan Elburg (1919-1992), experimenteel dichter behorende tot de groep van de Vijftigers en een van de Cobra-schilders, Michele Elburg-Gaarkeuken. Benieuwd naar haar oordeel, gaf ik onze reisgenote mijn dichtbundel Vallend Licht te lezen, waarvan ik een exemplaar bij me had.

De volgende ochtend gaf zij mij het boekje met een vriendelijke glimlach terug: “Mooi geschreven hoor”, zei ze, “maar ik geef persoonlijk de voorkeur aan een ander soort poëzie.” Waarna ze de volgende treffende omschrijving gaf van het verschil tussen toegankelijke en experimentele of hermetische poëzie: “Je hebt dichters die dingen mooi kunnen zeggen die je ook gewoon kunt zeggen. En je hebt er die dingen anders zeggen omdat ze niet in gewone woorden uit te drukken zijn.” Wijlen haar man behoorde tot de laatste categorie.

Zelf schrijf ik over het algemeen toegankelijke gedichten. Ben ik daardoor oppervlakkiger? Van Oscar Wilde is het bon mot: ‘Alle kunst is oppervlakte en symbool tegelijk’. Voor mijn eigen voorkeur vond ik steun in een versregel van Osip Mandelstam, de grote Russische dichter die om één gedicht aan de terreur van Stalin werd blootgesteld en er in 1938 aan bezweek.

POËTISCH CREDO

Ik wil geen duistere woorden
aan een breinaald haken

zoals de Russische dichter
Osip Mandelstam zei
over een hem onwelgevallige
stroming in de poëzie.

Ik schenk liever klare wijn
in kristal geslepen glazen
die vonken schieten in het licht
en toch niet verblindend zijn.